Dach zielony to taki, którego wierzchnią warstwę stanowią rośliny.Dawniej dachy zielone miały konstrukcję jednowarstwą, czyli z darnią bezpośrednio na odpowiednio wykonanym uszczelnieniu. Obecnie stouje się dwa rodzajedachów zielonych, intensywny- bardziej przypominający ogródz, oraz dach ekstensywny - z cienką warstwą substratu glebowego i niską zielenią. Oba mają konstrukcję wielowarstwową.
Zalety dachu zielonego:
- zatrzymuje kurz i inne zanieczyszczenia,, pochłania dwutlenek węgla i wydziela tlen;
- magazynuje wodę opadową, odciążając sieć kanalizacyjną oraz nawilża powietrze;
- pochłania hałas;
- może pełnić funkcję rekreacyjną;
- posiada własności termoizolacyjne, korzystnie wpływające na mikroklimat wewnątrza, latem przeciwdziała przegrzaniu a zimą chroni przed utratą ciepła. Oszczędność energii grzewczej w porównaniu z dachami konwencjonalnymi wynosi od 10% do 30%;
- zapewnia stabilność termiczną wnętrza, różnice temperatury w skali rocznej na dachach zielonych wynoszą ok. 30oC, a na dachach konwencjonalnych dochodzą nawet do 100oC;
- chroni przed bezpośrednim oddziaływaniem promieni ultrafioletowych;
- trwalszy od rozwiązań konwencjonalnych;
Wady dachu zielonego:
- pracochłonny w utrzymaniu, trzeba:
* utrzymywać właściwą wilgotność podłoża roślinnego,
* od czasu do czasu przeprowadzić pielenie ogrodu,
* dwa razy w roku trzeba nawozić substrat glebowy,
* min. dwa razy w roku przeczyścić odpływy dachowe, aby nadmiar wody był bez przeszkód usuwany z dachu;
- ciężar dochodzący niekiedy do 500 kg/m²;
- możliwość skraplania się pary wodnej w termoizolacji i tworzenie się zastoin wodnych utrudniających dyfuzję pary wodnej na zewnątrz;
- możliwość przebicia izolacji przez korzenie roślin;
- cena, od 100 do 200zł za metr kwadratowy, plus koszty projektu ;
Dach zielony tworzą następujące warstwy:
(idąc od górnej warstwy)
- warstwa roślinno-wegetacyjna, odprowadza ona nadmiar wody lub magazynuje ją, gdy jest jej za mało oraz gromadzi powietrze i sole mineralne. Warstwy wegetacyjne wykonuje się zwykle z substancji pochodzenia mineralnego, porowatych o niskim ciężarze, dobrze akumulujących wodę takich jak lawa wulkaniczna, pokruszone keramzyty czy mielona cegła, przemieszanych z humusem. Warstwy wegetacyjne muszą odpowiadać normom w zakresie zawartości objętościowej substancji mineralnych, składu chemicznego, zawartości substancji organicznych, stabilności strukturalnej, mrozoodporności, stopnia filtracji, kwasowości, zasolenia i innych parametrów niezbędnych do prawidłowego rozwoju roślin. Grubość warstwy wegetacyjnej zależy od grubości systemu korzeniowego sadzonej roślinności. Przykładowo dla mchów i trawy waha się ona w granicach od 6-10 cm, dla bylin 15-25cm, dla krzewów o wysokości do 80cm, a dla krzewów wyższych od 80 cm. Dla drzew grubość warstwy ustala się indywidualnie, przy czym należy unikać sadzenia na dachach gatunków ekspansywnych o agresywnym systemie korzeniowym takich jak brzozy, wierzby czy sumaki;
- warstwa filtracyjna, zapobiega zanieczyszczeniu i zamuleniu warstwy drenującej. Wykonuje się ja z różnego rodzaju geowłóknin o odpowiedniej odporności mechanicznej, przepuszczalności i odpowiednich właściwościach filtracyjnych zdefiniowanych przez normy. Geowłukninę rozkłada się luźno, z zakładami 10 cm, na warstwie drenażowej;
- warstwa drenażowa, zapewnia odbiór wody z warstwy roślinnej, kierując jej nadmiar do specjalnych odpływów. Warstwę te wykonuje się najczęściej ze żwirów lub grysów o różnej granulacji. Produkowane są również specjalne płyty i maty drenujące z tworzyw sztucznych. Warstwa drenażowa służy nie tylko odprowadzaniu nadmiaru wody z warstwy wegetacyjnej, ale powinna posiadać również pewne właściwości retencyjne. Zaleca się stosowanie warstwy drenażowej na całej powierzchni dachu, również pod chodnikami płytowymi lub tarasami. Grubość warstwy drenażowej przyjmuje się zależnie od przyjętego rodzaju zazielenienia i wynosi ona dla zazielenienia ekstensywnego – od 6-9cm a dla zazielenienia intensywnego od 10 - 30cm;
- warstwa zabezpieczająca pokrycie dachowe przed korzeniami, stosowana gdy hydroizolacja nie jest odporna na przerost korzeni i ich destruktywne działanie. Warstwa ta składa się zazwyczaj z papy bitumicznej z wkładką miedzianą albo folii z tworzyw sztucznych wzmocnionych włóknami syntetycznymi. Jeśli istnieje możliwość zachodzenia niepożądanych reakcji chemicznych, pomiędzy izolacją bitumiczną a foliami PCV, pomiędzy warstwami izolacji stosuje dodatkową warstwę separującą. Niekiedy wykonuje się również dodatkowe warstwy wyrównawcze, które zapobiegają sklejaniu się użytych materiałów i ograniczają siły ścinające występujące pomiędzy dwiema warstwami;
- warstwa termoizolacyjna, wykonana z płyt twardego styropianu, twardej wełny mineralnej, twardej pianki poliuretanowej lub polistyrenu. Płyty powinny mieć frezowane krawędzie połączeń i posiadać rowki odprowadzające wodę. Na termoizolacji powinna znaleźć się warstwa dyfuzyjna. Nadają się do tego celu wykładziny z tworzywa sztucznego, przepuszczające parę wodną. Warstwa dyfuzyjna chroni również termoizolację przed przedostawaniem się żwiru oraz gromadzeniem brudu w szczelinach na łączeniach płyt;
- hydroizolacja, układana bezpośrednio na masywnym stropie. Powinna być ona oddzielona od stropu papą z posypką piaskową, lub włókniną poliestrową ze względu na możliwość zmiany wymiarów pod wpływem temperatury. Wykonuje się ją z materiału o wysokiej wodoodporności, i odporności na ściskanie, działanie środków chemicznych pleśni i grzybów. Warunki te spełniają na ogół papy bitumicznej i kauczukowe oraz specjalne folie izolacyjne;
- konstrukcja o spadku od 2% do 20%;