Fornir, czyli bardzo cienkie (0,1-8,0 mm, najczęściej <3mm) warstwy drewna naklejane na sklejkę
lub płytę MDF. Stosowany jest jako okładzina ścienna lub ozdobne pokrycie mebli. Fornirowane
płyty są często łączone, tworząc ciekawe wzory powstałe z rysunku słojów i różnych odcieni drewna. Zależnie od jakości forniru jest od wykorzystywany jako warstwa wierzchnia (okleina) lub wchodzi w skład innych elementów, np. sklejki lub drewna warstwowego prasowanego. Zależnie od sposobu cięcia kłody powstaja różne wzory.
Zalety:
(+) plastyczność, możliwość wykończenia ścian łukowych
(+) możliwość tworzenia wielkoformatowych elementów, pokrywać duże płaszczyzny ścian;
(+) brak pęknięć, charakterystycznych dla innych wyrobów drewnianych;
(+) produkt naturalny, ekologiczny;
Wady:
(-) większość fornirów powstaje z drewna o dużych średnicach, starych dorodnych drzew, jest więc mniej ekologiczny niż wyroby drewniane, które powstają z drzew młodych, gatunków szybko rosnących lub tak jak korek, nie wymagają ścinania drzewa dla pozyskania materiału;
(-) kleje do drewna emitują formaldehyd*, substancję toksyczną w większych stężeniach, której poziom emisji jest kontrolowany przez normy;
Podział:
-fornir naturalny
-fornir modyfikowany-po obróbce technologicznej, z wyraźniejszym, powtarzalnym rysunkiem drewna;
Podział zwn zastosowanie:
-okleiny;
-obłogi;
Zastosowanie:
-okładziny: drzwi, mebli, ścian, paneli podłogowych
* Europejskie normy EN dotyczące płyt drewnopochodnych w klasie E1 (do zastosowania wewnątrz pomieszczeń) dopuszczają emisję formaldehydu nie większą niż 0,1 ppm (0,125 mg/m3). Polskie normy są bardziej restrykcyjne-max. wielkość emisji w pomieszczeniach kategorii A (mieszkania, szpitale, szkoły, magazyny żywności) ograniczona została do 0,05 mg/m3. Dla pomieszczeń kategorii B (pozostałe) wartość ta jest dwukrotnie wyższa i wynosi 0,1 mg/m3.
Formaldehyd wydziela się również podczas niepełnego spalania gazu w kuchenkach domowych.